پل مک کارتنی به تازگی در مستند شش قسمتی شبکه hulu که با نام "McCartney 3,2,1" پخش شده است، درباره روند و اتفاقات پشت ساخت برخی از محبوب‌ترین ترانه های بیتلز صحبت می‌کند.

در این مستند Rick Rubin در گفت و گو با پل مک‌کارتنی خاطرات گذشته او را مرور می‌کنند و در این بین مک‌کارتنی اطلاعات جالبی را با ما درمیان می‌گذارد که حتی سرسخت ترین طرفداران بیتلز از آنها بی خبر بودند.

جان کیج الهام بخش ترانه “A Day in the Life” بوده است

اگر تا به حال یکی از اجراهای پل مک کارتنی بعد از بیتلز را دیده باشید، احتمالا متوجه شده اید که او چقدر دوست دارد آهنک "A Day in the Life" را اجرا کند. این آهنگ در اصل توسط جان لنون نوشته و شکل گرفته است، اما تنظیم حماسی آن (که از امضاهای مک‌کارتنی محسوب می‌شود) در درجه اول توسط پل انجام گرفته است.

در مستند مک‌کارتنی از منابع ابتدایی الهام “A Day in the Life” می‌گوید:« در آن زمان، من به بسیاری از موسیقی های آوانگارد گوش می دادم، در لندن که بودم برای گذراندن وقت درباره آهنگ سازان پیشرویی مانند جان کیج می‌خواندم... مفاهیمی داشت که در آهنگ سازی بسیار آزاد کننده بود.»

مستند سپس ویدیویی از جان کیج در حال اجرای قطعه معروف “Water Walks” را نشان می دهد که به راحتی می‌توان آثار بدنه ترانه “A Day in the Life را در آن مشاهده کرد.

رینگو روش جالبی برای بازی با کلمات داشت

«علاوه بر دوست داشتنی ترین بیتل بودن، رینگو استار اغلب بامزه ترین عضو گروه نیز بود هرچند گاهی اوقات این بامزگی از عمد نبود.» او استعداد گفتن کلماتی را داشت که کمی اشتباه بود، اما درست به نظر می رسید. بسیاری از این عبارات در ادامه به نام قطعات بیتلز تبدیل شدند! مانند “Hard Day’s Night” یا “Tomorrow Never Knows” که درواقع عباراتی بودند که رینگو در پاسخ برخی از سوالات جان لنون بر زبان آورده بود!

پل مک‌کارتنی اهمیت زیادی برای تحسین جان لنون قائل بود

«مردم عموما می‌پرسند کدام قطعه بیتلز را بیش از همه دوست داری؟ و من وسوسه می شوک که نام “Yesterday” را ببرم چراکه فرایند نوشتنش کاملا جادویی بود اما در نهایت می گویم “Here, There and Everywhere”.»

مک‌کارتنی می‌گوید یکی از دلایکی که این قطعه را تا این اندازه دوست دارد این است که جان لنون نیز بسیار به آن علاقه مند بود. اون در بخشی از مستند تعریف می‌کند که در جلسه ترانه نویسی (که جان طبق معمول دیر حاضر شده بود!) جان لنون بلافاصله بعد از ورود به استودیو و شنیدن این ترانه گفت:« اوه، این یکی رو دوست دارم...» و همین برای من کافی بود.

از خاطرات پل اینگونه بر می‌آید که علیرغم اصطکاک و تنش‌هایی که میان او و جان وجود داشت، او همچنان اهمیت بسیاری برای نظر لنون قائل بود، حتی گاهی بیش از نظر خودش.

قطعه ""Come Together در ابتدا قرار بود کاوری از چاک بِری باشد

یکی از فانکی ترین قطعات بیتلز یعنی Come Together به عنوان یک آهنگ کانتری ریتمیک و سرخوشانه طراحی شده بود. در قسمت پنجم مستند، مک‌کارتنی خاطره اولین باری که این قطعه را از جان لنون شنید به یاد می‌آورد. او می گوید به سرعت پس از شنیدن ابتدای آهنگ، رو به اعضای گروه می‌گوید:«این که یکی از آهنگ‌های چاک بِری‌ـه!»

مک‌کارتنی بلافاصله ساختار آهنگ سازی چاک بری در ترانه “You Can’t Catch Me” را در تنظیم لنون شناسایی می‌کند و پیشنهاد می‌دهد تا قطعه را دوباره تنظیم کنند تا از نسخه اصلی فاصله بگیرد.

اریک کلپتون اولین شخص خارج از گروه بود که در یک قطعه‌ بیتلز ظاهر شد

پیش از اینکه اریک کلپتون به اریک کلپتون تبدیل شود او از دوستان نزدیک جورج هریسون بود. هریسون در مقطعی زمان زیادی برای قطعه “While My Guitar Gently Weeps” گذاشته بود و عمیقا روی ساخت آن متمرکز شده بود. در همین زمان او اریک کلپتون را دعوت می‌کند تا گیتار سولوی ماندگارش را در این قطعه اجرا کند. مک‌کارتنی می‌گوید:« جورج بسیار سخاوتمندانه به اریک این موقعیت را داد در حالی که می‌توانست آن را برای خودش نگه دارد.»

این حضور کلپتون به عنوان اولین عضو خارج از گروه در یکی از آهنگ‌های بیتلز به نقطه آغاز اتفاقات مشابه تبدیل شد. در دهه‌های آینده هریسون و کلپتون بارها ترانه “While My Guitar Gently Weeps” را در اجراهای مختلف با یکدیگر شریک شدند.