همچون اکثر ابعاد زندگی اجتماعی، سینمای امسال هم تحت تاثیر شدید همه‌گیری جهانی، روزهای متفاوتی نسبت به سال‌های گذشته سپری می‌کند. از تاخیر یا توقف پروژه‌های سینمایی تا تعطیلی سالن های نمایش و برگزاری آنلاین جشنواره ها، همگی تاثیر عمیقی بر روی تجربه ما از سینما در سال 2020 گذاشته‌اند. جدا از پروژه های جریان اصلی هالیوود، تا ماه اکتبر امسال، در سینمای مستقل و ایندی فیلم های مهمی منتشر شده که جز در جشنواره برلین، فرصت دیگری برای عرضه و جلب توجه پیدا نکرده اند. در این مقاله به معرفی مهمترین فیلم هایی که تا این تاریخ در دسترس تماشای عمومی قرار گرفته‌اند می‌پردازیم.

The Woman Who Ran

هونگ سانگ سو

هونگ سانگ سو در چند سال گذشته، هر سال حداقل یک فیلم ساخته و امسال نیز از آن روند مستثنی نیست. درThe Woman Who Ran ، سو با یک ریتم افتاده و ملانکولیک، بافتار روابط زنانه در آستانه‌ی پا گذاشتن به میانسالی را واکاوی می‌کند. زنی که در غیاب همسرش برای دیدار با دوستانش بعد از مدت‌ها به خارج از شهر سفر می‌کند، حالا مشغول تجربه احساسات تازه ایست، تجربه‌ای توامان با اندوهی ناشناس که در دیالوگ های اندک فیلم به شکل تکان دهنده‌ای منتقل می‌شود. 

Days

تسای مینگ-لیانگ

شعری تصویری درباره نیاز انسان به رابطه. تسای مینگ-لیانگ در شاهکار جدیدش «روزها»، تنهایی عمیق دو کاراکترش را با نزدیک کردن کوتاه آنها به هم التیام می بخشد تا هر یک تسلی خود را درون دیگری پیدا کند. کنگ، مرد میانسالی که از درد و بیماری رنج می برد در حال پرسه زدن برای یافتن درمان، با نان، مهاجری در بانکوک برخورد می کند. آنها قبل از جدا شدن، مدتی را با هم می گذرانند.

Undine

کریستین پتزولد

فیلم جدید کارگردان «ترانزیت»-عنوان تحسین شده سال 2018- یک درام فانتزی بر پایه افسانه های محلی آلمان، داستان زن موَرخی را تعریف می کند که پس از جدایی از معشوق، در افسانه باستانی «روح آب» غرق می شود و حالا باید معشوقش را به قتل برساند. پتزولد یک افسانه کهن را به شکل یک داستان پریان مدرن بازسازی می کند تا بینش سینمایی خودش را از یک روایت عاشقانه مرگ یا زندگی ارائه دهد.

The Salt of Tears

فلیپ گرل

فلیپ گرل (که به همراه ژان لوک گدار آخرین فیلم سازان زنده موج نو فرانسه هستند که همچنان درحال کار کردن اند) در آخرین فیلمش، یک داستان عاشقانه مینیمال را در قالبی کلاسیک و بارها تکرار شده روایت می کند که به تدریج به یک داستان اخلاقی تبدیل می شود. از منظر زیبایی شناسانه، فیلم جدید گرل در بهترین و دوست داشتنی ترین حالت خود (حداقل نسبت که دو فیلم اخیرش) است و با جزئیات خیره کننده ای به عواقب تصمیمات کاراکتر ها در مسیر عشق جوانانه شان می پردازد.

Kubrick by Kubrick

گرگوری مونرو

فیلم مستند «کوبریک به روایت کوبریک» تلاشی است برای نگاه متفاوت به تمام جنبه های زندگی حرفه ای استنلی کوبریک. مونرو با جمع آوری مصاحبه های شنیده نشده و اختصاصی که بعضا توسط خود کوبریک ضبط شده اند، با تمرکز بر مصاحبه با میشل سیمان، به دنبال بازخوانی فلسفه های این کارگردان افسانه ای، بیست سال پس از مرگش است.
 

Lux Æterna

گاسپار نوئه

آخرین فیلم گاسپار نوئه، فیلمساز رادیکال آرژانتینی، که در جشنواره کن سال گذشته نمایش داده شد، بعد از تاخیر چند ماهه، در سپتامبر امسال به نمایش عمومی رسید. سینمای نوئه بخصوص در فیلم متاخرش (کلایمکس) الگویی متفاوت از رسیدن به مفاهیم از طریق روایت متداول ارائه می دهد. حالا لاکس آترنا نیز با پیروی از همان الگو، فضایی به ظاهر رنگارنگ و سرخوش اما در حقیقت خفقان آور خلق می کند. ارجاعات سینمایی و تاریخی نوئه در این فیلم هم به شکل افراطی وجود دارد و در واقع کارگردان کاراکترهایش را در جهنمی خودساخته و شخصی رها می سازد و ما را به تماشای آنها می نشاند.

Genus Pan

لاو دیاز

سه کارگر پس از اتمام کار در حال برگشت به دهکده محل زندگیشان با یکدیگر گفت و گو می کنند. با گذشت زمان، و جدی تر شدن دیالوگ ها، سویه های تاریخی و بیمار گونه در صحبت های کاراکتر ها و پس از آن در احوالاتشان نمایان می شود. فیلم 150 دقیقه ای لاو دیاز، فیلمساز مولف فیلیپینی، (که نسبت به سایر فیلم های کارنامه اش کوتاه محسوب می شود!) پَرسه ای آرام و با طمانینه در دغدغه های چند نسل از ساکنان فیلیپین از خلال دیالوگ های شخصیت هاست که ظاهری فولکلور به خود گرفته است که بیش از هرچیز یاد آور «اسب تورین» بلا تار است.
 

Hopper/Welles

اورسون ولز

مستند هاپر/ولز حاوی ملاقاتی حدودا دو ساعته میان اورسون ولز، غول صنعت فیلم سازی و دنیس هاپر، نویسنده و کارگردان، در سال 1970، درست بعد از ساخت فیلم Easy Rider توسط هاپر است. این گفت و گو که توسط خود ولز ضبط شده، حالا 30 سال پس از مرگش منتشر شده است. هاپر و ولز در این ملاقات که بسیار به تماشای فرایند دو ساعته انتقال ایده های هالیوود کلاسیک به هالیوود جدید شباهت دارد، طیف وسیعی از ایدئولوژی و جهان بینی خود را منتقل می کنند.

Le Rire

مارتین لاروش

از غافل گیری های امسال، فیلم کم بودجه Laughter، ساخته مارتین لاروش فیلمساز جوان کانادایی بود که در Fantastic Fest 2020 (جشنواره ای اختصاصی برای فیلم های هارر، فانتزی و سای-فای) نمایش داده شد. یک ملودرام سورئال که در جهانی دیستوپیایی جریان دارد؛ داستان دختری به نام سیلویا را روایت می کند که پس از یک جنگ داخلی وحشیانه در کبک، درگیر آسیب روحی و روانی پس از حادثه است. فیلم درباره روند بهبود و التیام بازماندگان فاجعه و تاثیر گذر زمان بر تجربه حزن و اندوهی است که ابدی به نظر می رسید.

Swimming Out till the Sea Turns Blue

ژیا ژانگ که

ژیا ژانگ-که کارگردان چینی که در سال 2006 با مستند Still Life مورد توجه قرار گرفته بود، امسال با فیلم «شنا کردن تا زمانی که دریا آبی شود» به جشنواره برلین رفته بود. این فیلم به عنوان یکی از شخصی ترین عناوین کارنامه ژانگ-که با تمرکز بر محل تولدش، به مرور حوادثی از جمله جنبش های ادبی، کارگری، روشنفکری و... که باعث تغییر ساختار جامعه چین از دهه 50 تاکنون شده است می پردازد و در نقش یک مورخ شفاهی برای نسل های آینده ظاهر می شود.